Staw biodrowy (articulatio coxae) stanowi połączenie obręczy kończyny dolnej z kończyną dolną wolną. Staw tworzy głęboka panewka kości miednicznej oraz głowa kości udowej.
Głowa kości udowej znajduje się w panewce stawu biodrowego aż poza równik. Powoduje to mniejszy zakres ruchomości niż w stawie ramiennym.
Torebka stawowa wzmocniona jest przez szereg więzadeł, z których najsilniejsze jest więzadło biodrowo-udowe. Rozpoczyna się ono w okolicy kolca biodrowego przedniego dolnego i prowadzi do kresy międzykrętarzowej. Ogranicza ono wyprost uda i pełni ważną funkcję przy zachowaniu wyprostowanej postawy ciała.
Więzadło łonowo-udowe ogranicza odwiedzenie uda, a więzadło kulszowo-udowe ogranicza przywodzenie.
Więzadło głowy kości udowej leży śródstawowo i rozpoczyna się na dolnej części dołu panewkowego prowadząc do dołka głowy kości udowej. U dzieci w tym więzadle znajdują się naczynia doprowadzające krew do części głowy sąsiadującej z przyczepem więzadła. W późniejszym wieku te naczynia zanikają. Więzadło to nie pełni żadnej ważniejszej roli w biomechanice stawu.
Staw biodrowy posiada 3 stopnie swobody. Zakresy ruchomości:
- zgięcie przy ugiętym kolanie - 125*
- wyprost - 15*
- odwiedzenie - 45*
- przywiedzenie - 25*
- rotacja zewnętrzna przy udzie zgiętym w 90* - 45*
- rotacja wewnętrzna przy udzie zgiętym w 90* - 45*
- rotacja zewnętrzna przy pozycji pośredniej uda - 45*
- rotacja wewnętrzna przy pozycji pośredniej uda - 40*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz